حامیان تولید داخلی تجهیزات پزشکی می‌گویند که نباید تجهیزات پزشکی وارد شود اما واردات مواد اولیه مشکلی ندارد. این در واقع با حمایت از تولید داخلی منافات دارد.
به گزارش ایفنا؛ عبدالرضا یعقوب‌زاده رئیس اتحادیه تولیدکنندگان و صادرکنندگان تجهیزات پزشکی در تاریخ ۲۲ اردیبهشت ماه سال جاری اعلام کرد که ارز ۴۲۰۰ تومانی برای صنعت تجهیزات پزشکی سم است و به واردات کالای مشابه تولیدات داخلی می‌انجامد. این صحبت رئیس اتحادیه تولیدکنندگان و صادرکنندگان تجهیزات پزشکی خواه ناخواه شعار سال را که بر حمایت از تولید داخلی تاکید دارد، به خاطر می‌آورد و به مخاطب اجازه می‌دهد که مبحث را چنین تحلیل کند که اگر ارز ۴۲۰۰ تومانی که روزی نقطه قوت کار اقتصادی دولت گذشته به حساب می‌آمد، در اختیار تجار قرار بگیرد، بازار تولیدات داخلی چنان کساد خواهد شد که ادامه حیات را برای تولیدکنندگان داخلی غیر ممکن می‌کند.
شایان ذکر است که رئیس اتحادیه تولیدکنندگان و صادرکنندگان تجهیزات پزشکی همان زمان که از مضرات اختصاص ارز ۴۲۰۰ تومانی به واردکنندگان تجهیزات پزشکی سخن می‌گوید، تاکید می‌کند که بهتر است آن ارز به تولیدکنندگان تجهیزات پزشکی ارائه شود تا آنها بتوانند مواد اولیه کارشان را از خارج از مرزهای کشور به داخل وارد کنند. در اینجا باید پرسید آیا به راستی مواد اولیه کار تولیدکنندگان داخلی تجهیزات پزشکی در کشور وجود ندارد و به راستی در سال‌های اخیر چند میلیون دلار ارز ۴۲۰۰ تومانی به واردکنندگان تجهیزات پزشکی اختصاص یافته است؟
در پاسخ به سوال اول باید گفت که وینیل کلیرایدها، پلی پروپیلین و پلی اتیلن مواد اولیه تولید تجهیزات پزشکی به حساب می‌آیند و ۴ شرکا بیش از یک درصد پی وی سی دنیا را در ایران تولید می‌کنند؛ در واقع کشور ما ۷۰ درصد از پی وی سی یا پلی وینیل کلراید تولیدی خود را مصرف و بین ۲۵ تا ۳۰ درصد تولیدی‌اش را صادر می‌کند.
این نشان می‌دهد که پتروشیمی‌های کشورمان می‌توانند مواد اولیه تولید تجهیزات پزشکی را تامین کنند و در واقع تولیدکنندگان داخلی نیز باید به هم رحم کنند تا همه حلقه‌های زنجیره تولید محصولات منتفع شوند.
در پاسخ به سوال دوم هم باید گفت به گفته یعقوب‌زاده در سال ۱۴۰۱، ۶۵۰ میلیون دلار و در سال ۱۴۰۲، ۸۵۰ میلیون دلار به واردکنندگان تجهیزات پزشکی اختصاص یافته است.
هر آنچه در این گزارش آمد نتیجه‌ای جز این نداشت که به راستی همه ما باید به منافع ملی فکر کنیم تا بتوانیم کشور را به سر منزل مقصود که همانا رونق اقتصاد و تامین زندگی تک تکمان است، برسیم.
همه اینها را گفتیم اما نباید یک طرفه به قاضی رفت و به هوای حمایت از تولید داخل جان انسان‌ها را که ثروت واقعی کشور به حساب می‌آیند، فدا کرد. بنابراین شاید گاهی باید از شعارها کاست و به واقعیت‌ها نگریست زیرا ممکن است که گاهی کیفیت فدای کمیت شود.
